Kâri, ellerim titriyor bazen. Yazamamaktan korkuyorum, gerçekten. Utanmıyorum söylemekten ama elimde olanı kaybedecek olabilmekten çok korkuyorum kâri. Ve elimde olan tek şey yazmakmış gibi geliyor. Bazı vakitler kendi kendime şiirler terennüm ediyorum. Hatırlıyorum eski vakitleri; bir öğrenci yurdunda yazabildiğimi fark ettiğim anda notlar düşürmeye başlamıştım sarı saman kâğıtlara, anlamsız. Belki de o yüzden bu denli çok sevdim sarı kâğıtları da hep taşıdım yanımda.

Aramızda bir şey var kâri. Ama ismini bilmiyorum ve bulmuyorum bir isim. Zira biliyorum ismi olan her şey ölmeye mahkûm. İsim vermek sahiplenmektir diyorlar, yalan! İsim koymak sınırlamak kâri. İsim koymak, sınır koymak… Ben sana bir isim bulamıyorum. Ve yalan yok; korkuyorum kendi ismimle cümleler yazmaktan. Sadece dualar ediyorum, yazarak…