Ayasofya İstanbul’un tapusudur kâri. Neden çekineyim ki! Hatta bu topraklarda ‘inandım’ diyerek yaşayan her kim varsa hepsinin namusudur. Ayasofya hayali gönülden giderse yahut bir daha secdeye eğilmezse orada başlar hayal tükenmiş, dava tükenmiş, gaye tükenmiştir. Ki şimdi tam da öyledir işte. Kendi vatanında, kendi şehrinde ve kendi mabedinde başını secdeye eğemiyorsan, söz de tükenmiştir. Hem biliyorum sen de ben gibi hissedersin. Lakin sormak icap eder şimdi; bir benim mi ağrıma gidiyor ecdadın başını secdeye koyup da ibadet ettiği yerlere ayakkabılarla basıyor olmak? Bence hayır, senin de benim de ve biz gibi pek çoğunun da ağırına gidiyor biliyorum. İşte belki de bunun için Ayasofya’yı açmak ölümden uyanmak gibi, Ayasofya’yı açmak yeniden doğmak gibi… Bu okuyacağın Ayasofya’da alnını secdeye koymadan ruhunu teslim etmekten korkan birinin duasıdır. Belki de ve sadece bu duaya ‘âmin’ densin diye yazılmıştır bu kitap…

°•  Bir şeye inandım hep. O da şu ki; her yazar, her şair ömrü boyunca tek bir cümleyi arar durur. Bulursa ne mutlu ama bulamazsa onu, ömrü aramakla geçer belki de. Susamaz ve durduramaz içindeki o ateşi zira bilir ki sönerse o ateş bir daha yanmaz. Yazmak işte o ateşe birkaç parça odun atmak gibi. Can yaksa da hoş şey…

°•  Sana da öyle olur mu, sen de öyle hisseder misin bilmem kari ama bazı vakitler okuduğum bir tek cümlenin yazarı ben olmak için nelerden vazgeçerdim bir bilsen. Neleri bırakırdım ardımda, neleri terk ederdim

°•  Şimdi bu okuyacakların o cümleyi ararken sinemden dilime düşen bir ahtır, belki de kimseye söyleyemediğim ve asırlardır sakladığım bir günahtır…
Dedim ya; ahım günahımdır benim…”